Wij worden allemaal geboren met een eigenheid, met unieke kwaliteiten en levenskracht. Als kind raken we vervreemd van wie we werkelijk zijn. We maken pijnlijke ervaringen mee– van ogenschijnlijk onbeduidende tot meer zichtbare -, we moeten leren dealen met verwachtingen die onze ouders - vaak onderhuids - van ons hebben. Als er een gebrek is aan veilige ruimte om onszelf te zijn, gaan we ons aanpassen, inhouden, kleiner of juist groter maken dan we ons voelen; we doen er alles aan om gezien of gehoord te worden of goed genoeg te zijn. De wortel van al deze strategieën is dat we diep van binnen het idee hebben gekregen dat we niet goed genoeg zijn zoals we zijn. Zo vormen zich diepe patronen die zichtbaar worden in ons leven. De patronen beschermen onze diepste gevoelens, maar ze beperken ons ook en zorgen dat we niet authentiek en voluit leven. 

Deze patronen hebben invloed op ons lichaam, waar zich spanningsvelden vastzetten. Deze spanningen zijn van invloed op keuzes die we maken, op hoe we ons verhouden met de mensen om ons heen. Ze houden ons op afstand van onze spontane levensenergie en onze diepe verbinding met onszelf en anderen. In feite creëren we allemaal onze eigen kooi, waarin we ons veilig voelen. De deur van de kooi is open, maar dat hebben we allang niet meer door.  

Hoe zou het zijn om de kooi verlaten en om authentieke keuzes te gaan maken?